Mas caliënte!

Patagonië is normaal woest, ruig en onvoorspelbaar qua weer. Wind, zon, sneeuw en regen wisselen elkaar af met een gemiddelde temperatuur van ergens tussen de 5 en de 15 graden.... maar niet nu. Het is al 113 jaar niet zo warm geweest en we lopen constant in korte broek te zweten. We hebben daarom veel te veel warme kleren bij ons die nog ongebruikt in de tas zitten. Maar voor hetzelfde geld hadden we het wel allemaal nodig gehad.

Zo was het ook abnormaal heet in Torres del Paine. Jaja, we hebben het gedaan! Vanuit El Calafate namen we de bus terug Chili in naar Puerto Natalis. Daar lieten we ons goed informeren over de mogelijkheden in het park. Je kan bijvoorbeeld een heel rondje om het bergmassief heenlopen wat 8 dagen duurt, of alleen het laatste en meest spectaculaire deel, de 'W', in ongeveer 5 dagen. W omdat de vorm van de wandeling lijkt op deze letter. De meeste mensen kamperen al die dagen en dragen dus het grootste deel van de route kampeerspullen plus eten op hun rug. Dat leek ons wat minder leuk. Wij besloten voor 3 dagen te gaan, waarin we het grootste gedeelte van de W zouden lopen en om 2 nachten te slapen in geheel verzorgde berghutten, de refugios. Kost een bom duiten, maar dan hadden we een bed, ontbijt en avondeten.

In totaal hebben we 22 uur gewandeld en de eerste dag weer een mega gletsjer, de tweede dag een bergmassief met rommelende sneeuwlawines en de derde dag de Torres del Paine gezien. Het was natuurlijk weer geweldig mooi, en ook zwaar. Omdat we in die hutten sliepen moesten we elke dag dezelfde weg terug. Vooral de laatste dag was alleen maar omhoog, om 4,5 uur later het prachtige uitzicht op de Torres te hebben. Het heeft wat zweetdruppeltjes gekost, maar het was de moeite waard! Daarna dus een paar uur naar beneden hobbelen. We hadden aardig wat mensen ontmoet in de bus en de boot ernaartoe, plus in Puerto Natalis, die we onderweg steeds tegenkwamen. Heel gezellig! Aardig dood, maar blij dat onze lijven het aan hadden gekund verlieten we het park weer. Miriam heeft wel nog een klein ongelukje gehad waar ze hier wat meer over zal vertellen:

Ondanks het smeren met SPF 50 heeft mijn voorhoofd de neiging om te verbranden waardoor ik m'n petje op moet. En als je over smalle paadjes met losse stenen loopt kijk je uiteraard naar de grond. En door die pet mis je een deel van je gezichtsveld.
Opeens een grote dreun... ik stootte keihard m'n kop tegen een overhangende tak. Ik klapte met m'n tanden op elkaar en zakte door m'n enkels. Laura dacht dat ik me verstapte en m'n enkel aan gruzelementen lag, maar dat was het gelukkig niet. Ik heb alleen een bult op m'n kop en ik mis nu een stukje ondertand. We hebben flink om deze lompe actie moeten lachen, vooral omdat het niet de eerste keer is dat ik m'n hoofd stoot...

Gelukkig konden we daarna gewoon door met de W. Verder was de eerste refugio best okee, fijne bedden en met 4 Duitsers op de kamer, maar de tweede was wat minder. 20 euro betalen voor goor eten is niet grappig. Water konden we onderweg steeds bijvullen uit alle beekjes en watervalletjes, wat heel fris en fijn was. En met een beetje Sprim poeder heb je een heerlijk drankje!

De dagen duren hier trouwens veel langer dan in Nederland, het begint pas te schemeren om 22:30 uur en is al lang licht als we wakker worden. Langs de weg zien we veel nandu's of emu's of struisvogels staan, afhankelijk van de grootte. Een enkele lama of guanaco, afhankelijk van de soort. En ik zag een vosje, maar puma's hebben we niet gezien. In Torres del Paine zweefden ook veel condors rond.

Na de Torres reisden we meteen door naar Punta Arenas waar we maar even pas op de plaats hebben gemaakt om een beetje bij te komen. We hebben Isla Magdalena bezocht, een eiland waar zo'n 60.000 pinguïn paartjes broeden. Heel gaaf om daar een uurtje rond te lopen... samen met 200 van onze beste vrienden ;) Op een avond kwamen we in Punta Arenas twee oudere Britten tegen waarmee we aan de praat raakten voor een dicht restaurant. Samen gingen we op zoek naar een restaurant dat wel open was en we besloten samen te eten waarna zij ons trakteerden en we heel wat hebben afgepraat. Dat is ook zo leuk aan reizen, de verschillende mensen die je ontmoet. Deze mensen zaten op een cruise toen de vrouw van de man een acute blinde darmontsteking kreeg, en het op het nippertje overleefde. Zij lag al 7 dagen half dood in het ziekenhuis terwijl hij met een goede vriendin natuurlijk ook in Punta Arenas bleef. Hij was super rijk door de verkoop en handel in glazen koelkasten en een bekend Brit omdat ze iets met paarden en karretjes en dressuur deden. Hij had een metalen American Express kaart en er was 'nothing he couldn't buy'. Kortom, een interessante avond.

De volgende dag namen we de 12 uur durende bus naar Ushuaia, en verlieten daarmee Chili voorgoed. Ushuaia wordt de fin del mundo genoemd, ligt super geïsoleerd aan het Beagle kanaal en maar 1000 km van Antarctica af. We hebben met een zeilboot over het kanaal gevaren en op een eilandje gelopen. We zagen natuurlijk weer die belachelijk mooie natuur, zeeleeuwen en verschillende vogels en eenden. Heel gaaf.

Morgen vliegen we naar Buenos Aires waar we ons 5 dagen gaan vermaken met de tango, biefstuk en meer! Woensdag zijn we dan (helaas) weer terug op Schiphol na weer een prachtige indrukwekkende reis en met veel mooie landschappen in ons geheugen.

Bedankt voor het lezen allemaal en tot snel in Nederland voor de fotosessies!