The hills are alive with the sound of..... regen?

Daar ben ik weer! Dit keer met het verslag van de Lares trek en Macchu Pichu.

Bergen in China zijn mooi, in Marokko zijn ze okee, maar in Peru zijn ze echt prachtig!!! Maandag begon onze groep aan de 3 daagse trek door de Andes, waarbij we 2 nachten in tentjes zouden slapen. Inmiddels was ik al erg aan de hoogte gewend, en op een beetje koppijn na was het goed te doen. Maar met weinig zuurstof in de lucht is het beklimmen van bergen van 4500 meter hoog nogal zwaar. Binnen een halve minuut was iedereen aan het hijgen. Mijn hartslag werd ongelofelijk hoog, maar zodra je stopte zakte die weer. Pas op de tweede dag kreeg ik de techniek onder de knie, gewoon ontzettend langzaam lopen, met super kleine stapjes. En zo bereikten we via een prachtige bergtop met ongelofelijk mooie meren in alle kleuren ons eerste kamp. Helaas begon het toen te regenen.... iets wat eigenlijk nooit gebeurt in "the dry season". We kregen ook nog wat hagel over ons heen... Onderweg werd ons ook geleerd hoe je coca bladeren moet kauwen tegen de hoogteziekte. Het werkt goed, alleen mijn maag trok dat niet, dus ik drink alleen de coca thee. De eerste nacht in de tent was okee, maar de tweede was vreselijk! Het weer hier is heel bizar. Als de zon schijnt wordt het zo 30 graden, maar zodra de zon weg is, koelt het enorm af. De tweede nacht sliepen we dan ook in de vrieskou en wat ik ook deed, mijn voeten en benen werden niet warm en mijn lichaam bleef rillen. Het was echt heel verschrikkelijk toen, maar zodra we weer buiten stonden met al ons wandel-gear en de zon achter de bergen te voorschijn kwam was het weer allemaal goed. Onderweg hebben we veel lokale bewoners ontmoet, en heel veel foto´s gemaakt van lieve kindjes. We kwamen dankzij onze guide echt in touch met de locals in de bergen. Ongelofelijk hoe zij onder die omstandigheden kunnen leven.

(oeps, dit gaat een lang verhaal worden maar het was heel heel erg gaaf!)

Drie dagen later kwamen we met pijn in de knieën beneden en gingen we met de trein naar Aguas Caliëntes, oftewel de plaats van waaruit je Machu Picchu kan bezoeken. En om daar te komen moet je eerst een aantal proeven doorstaan:
- om 4 uur opstaan
- om 4:30 uur in de rij voor de bussen
- om 5:30 uur in een bus springen
- Om 6:00 uur in de rij voor het checkpoint staan.
En toen kwam het mooiste: er kunnen per dag maar 400 mensen de beroemde berg beklimmen. Daarom moet je vanaf de ingang sprinten, mensen inhalen, trappen oprennen, bochten om, kortom, die hele ruïne door om weer bij een ander checkpoint te komen waar je, als je geluk had, een kaartje krijgt voor de berg. Mijn groepje is dat gelukkig gelukt, maar een aantal anderen waren te laat. Best bizar allemaal. Het was het allemaal waard, want wat een cool uitzicht heb je daar zeg!!! Macchu Picchu zelf was ook echt fantastisch!

Dat was meteen het einde van onze tour. Ik zit nu in een ander hostel in Cusco, met Nina uit Oostenrijk en Susan uit Ierland. Van Allison uit Noord Ierland moeten we vanavond afscheid nemen. Het was echt leuk om dit alles met hen te doen. Morgen blijf ik nog in Cusco om dan zondag met de Inca Express (een veel te toeristische maar relaxte bus) naar Puno te gaan: Het Titicacameer. Dat doe ik met Susan, maar hoop daar weer nieuwe mensen te ontmoeten aangezien, ahum, tsja, ze is een beetje stil, haha. Mijn was wordt nu trouwens gedaan voor 2 euro, niet normaal.

Is er nog nieuws uit Nederland? Groetjes aan jullie allemaal!
O Annejet, er zaten ook 3 New Yorkers in onze groep, dus nu heb ik allemaal adressen van cafés en dans-dingen voor in NYC!
En o ja, foto´s zien jullie natuurlijk als ik terug ben!